Sposoby leczenia SM w dużej mierze zależą od postaci choroby oraz stanu chorego. Stwardnienie rozsiane leczy się przede wszystkim w sposób farmakologiczny, ale także poprzez odpowiednią rehabilitację, fizjoterapię i psychoterapię. Lekarstwa w czasie leczenia dopiera lekarz bazując na wywiadzie, badaniach, postaci choroby oraz ocenie stanu chorego.
W momencie kiedy nastąpi atak SM i komórki układu odpornościowego przedzierają się z krwi do rdzenia kręgowego i mózgu i niszczą osłonki włókien nerwowych, następuje leczenie sterydami. Poprawiają one stan chorej osoby. Pozwalają na zahamowanie reakcji zapalnych oraz nadmiernych reakcji układu immunologicznego. Jednakże leczenie sterydami musi odbywać się pod ścisłą kontrolą lekarza, głównie ze względu na to, iż leki takie powodują dużą ilość działań niepożądanych. Są to na przykład: wahania nastrojów chorego, znaczne zwiększenie apetytu czy też tycie.
Przy leczeniu SM stosuje się także leki immunomodulujące. Mają one za zadanie zmniejszyć ilość rzutów stwardnienia rozsianego, zmniejszyć ich nasilenie, zahamować nadmierne reakcje układu immunologicznego oraz ograniczyć liczbę ognisk tej poważnej choroby. Lekarstwa z grupy immunomodulujących to przede wszystkim: interferon beta, octan glatirameru, mitoksantron, natalizumab. Wszystkie te leki mają za zadanie w jak największym stopniu złagodzić objawy choroby i ograniczyć jej rozprzestrzenianie się w organizmie.
Leczenie objawów stwardnienia rozsianego to długa terapia rozłożona w czasie. Stosuje się wtedy farmaceutyki, które łagodzą objawy tej poważnej choroby, przede wszystkim:
– nadmierne napięcie mięśni tzw. spastyczność;
– drżenie oraz ból;
– duże wahania nastrojów, również te depresyjne;
– przewlekłe i długotrwałe stany zmęczenia;
– zaburzenia seksualne oraz zaburzenia dróg moczowych.
Przy leczeniu farmakologicznym równie ważne jest też leczenie rehabilitacyjne oraz odpowiednia psychoterapia pacjenta. Te wszystkie czynniki połączone razem pozwolą na maksymalną skuteczność terapii.
Przy leczeniu stwardnienia rozsianego ostatecznością są lekarstwa immunosupresyjne. Działają one toksycznie na komórki człowieka. Podaje je się wtedy, gdy stan chorego na SM gwałtownie się pogarsza, a inne leki nie działają i nie mogą powstrzymać rzutu choroby. Leki immunosupresyjne wyhamowują gwałtowne reakcje układu immunologicznego, a tym samym wyciszają autoagresję tego układu. Są one traktowane jako terapia ratunkowa i stosowane są w ostateczności, gdy inne metody już nie działają.
Więcej znajdziesz na: